Ήθελες να είσαι ελεύθερος

Δεν υπάρχει κάτι που θα με φυλακίσει. Τίποτε και ποτέ. Έτσι έλεγες, το θυμάμαι.
Δεν υπάρχει κάτι που θα σκλαβώσει την ψυχή μου, που θα με κάνει να παραδοθώ. Έτσι έλεγες, το θυμάμαι.
Όμως τα λόγια είναι για τους ανθρώπους. Και τα όνειρα για τις ψυχές τους.
Θυμάσαι την στιγμή;
Το πρώτο που ξεχώρισε ήταν το τρίγωνο. Το τρίγωνο μπροστά.
Το τρίγωνο του διαβόλου. Το αιώνιο τρίγωνο.
Από εκεί που ξεκινούν όλα.
Κι έπειτα ήταν χρώμα. Πορφυρό της ζωντάνιας, φρέσκο αίμα που κύλησε κι έγινε θυσία, όνειρο κι επιθυμία μαζί. Αγκάλιαζε τη ματιά σου, αιχμαλώτιζε το μυαλό σου.
Έστριψε κι η γραμμή της έσκισε τον ορίζοντα όπως οι γραμμές της ζωής κυλούν μ’ ιλιγγιώδη ταχύτητα στον αδυσώπητο χρόνο.
Σε άφησε να την πλησιάσεις. Ήταν αργά πια να σε τραβήξω, ήσουν δικός της. Μπορούσα μόνο να κοιτάω. Εσένα κι εκείνη. Δεμένους άρρηκτα πια.
Θέλησες να της μιλήσεις, άνοιξες τα χείλη μα δε βγήκε μιλιά. Μόνο ένας ψίθυρος. Έκλεισες τα μάτια κι άπλωσες το χέρι. Με δάχτυλα που έτρεμαν τη χάιδεψες ώρα πολλή. Πέρασες πάνω απ’ τις καμπύλες, τις πινελιές των φώτων, τις εξάρσεις των καθρεφτών κι έφτασες στο σήμα. Σχεδόν μπορούσα ν’ ακούσω τους χτύπους της καρδιάς σου καθώς το χέρι σου κατέβαινε και χάιδευε λάγνα τις ασημένιες γραμμές του τριγώνου.
Ήξερα πως δεν θα μείνεις εκεί. Το είχα δει στα μάτια σου. Απλώς ήλπιζα να φοβηθείς και να φύγεις. Όμως σε μια στιγμή ήσουν μέσα της. Κυκλωμένος και κρυμμένος από εκείνη. Χωμένος στην αγκαλιά της. Το επόμενο λεπτό φεύγατε. Μου έμενε μόνο να σε φαντάζομαι.
Άγριο πέταγμα στους βρεγμένους δρόμους, μουγκρητό δύναμης, οργασμός συναισθημάτων, απελπισμένες φωνές της λογικής που χάνει το παιχνίδι. Δίνεις μια μάχη, κι έχεις επιστρατεύσει ό,τι όπλο έκρυβες τόσα χρόνια μέσα σου.
Δεν θα με φυλακίσει τίποτα, έλεγες. Το θυμάσαι και τα χέρια σου τη πιάνουν σταθερά, τα πόδια σου πατούν με δύναμη, τα μάτια σου τρέχουν παντού. Νιώθεις την ηδονή, πλημμυρίζεις από χρώματα και μελωδίες όμως δεν έχεις κερδίσει ακόμα. Η μάχη συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Το χαμόγελο σου σπάει κι η ηδονή γίνεται μαρτύριο.
Παραδίνεσαι ή συνεχίζεις; Νιώθεις το σώμα σου βαρύ, τα αντανακλαστικά σου αργά, τα βλέφαρά σου να κλείνουν. Όσο κι αν προσπαθείς να αντιδράσεις εκείνη σε μαγεύει, σε ξελογιάζει. Σ’ το είχα πει.
Μπορείς πάντα να παραδοθείς, ξέρεις. Τα λόγια είναι για τους ανθρώπους.
Στριγκλιτό καμένου λάστιχου, λάσπη, δονήσεις, τριβή, ταχύτητα, ζάλη, δύναμη, ιδρώτας. Δύο αναπνοές. Η δική σου κι η δική της. Συγχρονίζονται κι αυξάνουν μαζί. Συντονίζεσαι μαζί της προς την κορύφωση, ξεπερνώντας τον εαυτό σου. Η φυγή, η υπέρτατη άνοιξη είναι μπροστά σου. Το φράγμα σπάει ξαφνικά, σε μία μόνο στιγμή.
Όλα τώρα είναι πιο ήρεμα. Εκείνη σ’ αγκαλιάζει με το μαλακό της δέρμα. Είναι μαζί σου. Είναι κομμάτι σου πια. Είναι εκείνη που έχει παραδοθεί.
Θυμάσαι τι έλεγες; Ήθελες να είσαι ελεύθερος.
Το κατάφερες.



Αυτή η σύντομη ιστοριούλα γράφτηκε πριν από 3-4 χρόνια ένα μεσημέρι για χάρη μιας καινούργιας Alfa Romeo που θα λανσάρετο στην ελληνική αγορά.
την πέρασα κατευθείαν χωρίς να την ξανακοιτάξω.
αφιερώνεται στους λάτρεις των αυτοκινήτων και όχι μόνο.