Νικολό Αμανίτι Come Dio comanda
Ωραίος ο Αμανίτι. Γρήγορη γραφή που κυλάει, θέλεις να γυρίζεις τις σελίδες. Η υπόθεση μερικών προσώπων που ζουν κυριολεκτικά στα όρια, κάπως παγίδα για τη λογοτεχνική αξία του βιβλίου αυτό...
Μετά από καιρό θέλω να γράψω 2 λόγια για ένα βιβλίο που μου άρεσε, ίσως επειδή η περιφέρεια, τα ιταλικά χωριά, ο μουντός βοράς, η βροχή, το κρύο και όλα γενικώς τα της Ιταλίας είναι μέρος της ζωής μου, των αναμνήσεων μου, αλλά και σκηνικό των δικών μου βιβλίων. Ο Αμανίτι είναι γεννημένος παραμυθάς, αυτό δε χωρά συζήτηση κι οι χαρακτήρες που φτιάχνει μένουν στο μυαλό, ίσως ακριβώς επειδή είναι οριακοί όπως είπα και πριν. Το τέλος το βρήκα λίγο βιαστικό, ίσως η ξέφρενη αυτή κούρσα να κούρασε και τον ίδιο τον συγγραφέα.
Μετά από καιρό θέλω να γράψω 2 λόγια για ένα βιβλίο που μου άρεσε, ίσως επειδή η περιφέρεια, τα ιταλικά χωριά, ο μουντός βοράς, η βροχή, το κρύο και όλα γενικώς τα της Ιταλίας είναι μέρος της ζωής μου, των αναμνήσεων μου, αλλά και σκηνικό των δικών μου βιβλίων. Ο Αμανίτι είναι γεννημένος παραμυθάς, αυτό δε χωρά συζήτηση κι οι χαρακτήρες που φτιάχνει μένουν στο μυαλό, ίσως ακριβώς επειδή είναι οριακοί όπως είπα και πριν. Το τέλος το βρήκα λίγο βιαστικό, ίσως η ξέφρενη αυτή κούρσα να κούρασε και τον ίδιο τον συγγραφέα.
Labels: βιβλία, κριτική, Προσωπική ανάγνωση
<< Home