Αναζητώντας τους χαμένους τόμους...

Στην αρχή της μαθητείας μου στην ιστορία του βιβλίου ανακάλυψα ότι η τυπογραφία μάς έχει χαρίσει υπέροχα αντίτυπα. Αρχέτυπα και παλαιότυπα, αλδινές εκδόσεις, τεράστια βιβλία σε σχήμα foglio γεμάτα περίτεχνες ξυλογραφίες, όπως και μικρά – μινιατούρες με ξεχωριστή γοητεία.
Όμως εγώ αγάπησα κάποια παλιά βιβλία που δεν τραβούν το μάτι. Παραμένουν σπάνια, είναι ακριβά, αν και αυτό είναι σχετικό, κι έχουν κι αυτά την ιστορία τους. Και ταυτόχρονα, όταν μπαίνουν στη ζωή μου, σχηματίζουν τις δικές μου αναμνήσεις. Το δωδεκάτομο έργο του Κωνσταντίνου Μιχαήλ Κούμα με τίτλο «Ιστορίαι των ανθρωπίνων πράξεων» που τυπώθηκε ανάμεσα στα έτη 1830-1832 στη Βιέννη είναι από μόνο του μια συλλογή βιβλίων μέσα μου. Από τη στιγμή που το είδα να πουλιέται σε μια απλησίαστη –για μένα- τιμή, στον πόθο να το αποκτήσω κάποτε, μέχρι το κυνήγι, τη μελέτη, την τύχη να αποκτήσω μερικούς τόμους σε εξαιρετική κατάσταση και σε συμφέρουσα τιμή, κι από κει να αρχίσει το κυνήγι των χαμένων τόμων… Έλειπε κι ο δωδέκατος, ο πιο σπάνιος, διότι εκεί ο Κούμας αναφέρει την Ελλάδα και την επανάσταση κι εκεί υπάρχει και το πορτραίτο του. Κι είπα: «αυτόν δε θα τον βρεις ποτέ…» αλλά η τύχη το θέλησε και τον απέκτησα πριν λίγες μέρες. Ένας τόμος που λείπει ακόμα, μόνο η μοίρα ξέρει αν και πότε θα τον βρω… αλλά αυτή δεν είναι η ζωή του συλλέκτη; Αυτή η λαχτάρα δεν οδηγούσε και τους δύο πρωταγωνιστές της χαμένης βιβλιοθήκης, τον Άλντο και τον Σκούρα; Το Καλό και το Κακό; Το ίδιο πάθος δεν μοιράζονταν;
Και μέχρι να βρεθεί εγώ θα απολαμβάνω το ξεφύλλισμα του δωδέκατου τόμου, θα χαζεύω τον πνευματικό μου σύντροφο, Κούμα, στη σελ.582 και ταυτόχρονα θα σχεδιάζω το δέσιμο που θα προτείνω στο βιβλιοδέτη το οποίο θα μιμείται τη βιβλιοδεσία και τις χρυσοτυπίες στη ράχη των υπόλοιπων τόμων… Ιστορίες και συγκινήσεις για τους εραστές της τυπογραφίας αυτές, φίλοι…