Francesco Furini (1603-1646)

Ugo Attardi (1923-2006)

Η σελίδα του καλλιτέχνη εδώ

Εγκαίνια βιβλιοπωλείου

Απόψε στις 7 το απόγευμα, στο παλιό ζαχαροπλαστείο Χαραμής, στο κέντρο του Πειραιά, πάνω στην πλατεία Τερψιθέας (Κων. Παλαιολόγου 13), θα γίνουν τα εγκαίνια σε ένα ακόμη βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης.

Θα βρίσκομαι εκεί προσκαλεσμένος του βιβλιοπωλείου μαζί με άλλους και άλλες συγγραφείς απο διάφορους εκδοτικούς οίκους (γνωρίζω θετικά για τις κ. Αναστασία Καλλιοντζή, και κ. Μαρία Χαραμή).

Θα χαρώ να σας δω...

Παρουσίαση Το τελευταίο ταξίδι

Το βιβλιοπωλείο IANOS και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ

Έντεκα νουάρ ιστορίες

σε επιμέλεια του Αντώνη Γκόλτσου

την Τετάρτη, 16 Δεκεμβρίου 2009, στις 6:00 μ.μ.,

στο βιβλιοπωλείο IANOS (Σταδίου 24, Αθήνα).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν

ο επιμελητής του Αντώνης Γκόλτσος,

ο Πέτρος Μαρτινίδης, Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ-συγγραφέας,

και ο Γιάννης Μπασκόζος, δημοσιογράφος-διευθυντής του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ.

Κοπέλα που σε λένε Φίνι

Είναι το καινούργιο μου βιβλίο που κυκλοφορεί...

Κοπέλα που σε λένε Φίνι

(μυθιστόρημα)

Εκδόσεις Λιβάνη

Χιλιάδες ψυχές ζουν κι εργάζονται κάτω απ’ τις χειρότερες συνθήκες σ’ ένα γιγαντιαίο εργοστάσιο στην άκρη μιας άγνωστης χώρας. Η Φίνι είναι μία απ’ αυτές. Είναι μια κοπέλα που αγωνίζεται κάθε μέρα για να επιβιώσει και ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή, μια διαφυγή προς την ελευθερία.

Μα η απόδραση είναι σχεδόν αδύνατη απ’ αυτό το μέρος. Το εργοστάσιο είναι κυκλωμένο από τη γκρίζα γη, μια αχανή άνυδρη έκταση που κάθε βράδυ στοιχειώνεται από αλλόκοτα τέρατα - δαίμονες. Ένας μύθος όμως που κυκλοφορεί ανάμεσα στους έγκλειστους εργάτες μιλάει για κάποιο γέρο που χρόνια πριν κατάφερε να τη διασχίσει και να φτάσει στο τελευταίο σύνορο, ένα μεγάλο και ορμητικό ποτάμι, πριν την εκεί χώρα, τη χώρα της ελευθερίας.

Όταν η Φίνι γνωρίζει τον Γκον, έναν όμορφο νεαρό νοσοκόμο, δεν μπορεί να φανταστεί ότι αυτή η γνωριμία θα είναι η απαρχή μιας μεγάλης περιπέτειας, ενός αγώνα ζωής και θανάτου και μιας εξαντλητικής πορείας στα βάθη της ανθρώπινης αντοχής και πίστης.

Δείτε κι εδώ

Η Φίνι στην τούρκικη γλώσσα:

Adın Fini Küçük Kız

Bilinmedik bir ülkenin köşesindeki devasa bir fabrikada binlerce insan sefalet içinde ve kötü koşullar altında yaşayıp çalışıyorlar. Küçük kız Fini de onlardan biri. Hergün hayatta kalma savaş verirken daha iyi bir yaşamın hayalini kurup, özgürlük için bir kaçış yolu arar Fini. Ancak böylesi bir yerden kaçış neredeyse imkansızdır. Fabrikanın çevresi her gece garip canavarlar ve şeytanların dolaştığı engin, çorak topraklarla çevrilidir. Yine de tutsak işçiler arasında yıllar öncesi bu çorak toprakları geçerek, özgürlük ülkesinden hemen önceki büyük ve coşkun sularıyla en son sınır olan nehire varmayı başarmış yaşlı bir adamın efsanesi dolaşmaktadır. Fini, genç ve yakışıklı hastabakıcı Gon'la tanıştığında bu karşılaşmanın, insanın dayanma gücüyle inancının derinliklerine doğru yapılan yolculuğun yıpratıcı sürecinde verilen hayatta kalma savaşından ibaret olan büyük bir maceranın başlangıcı olacağını bilmiyordu....

Mario Sironi

Τον είδα ξαφνικά μπροστά μου. Κουβαλούσε αυτή τη σκόνη κι είχε το γκριζόμαυρο της βαριάς ψυχής. Ήταν το εργαστάσιο κάτεργο. Αυτό που είχα γράψει λίγους μήνες πριν, το έβλεπα μπροστά μου. Το είχε ζωγραφίσει αυτός ο τύπος 80 χρόνια πίσω.

Μάριο Σιρόνι (1885-1961)

Ο Μάριο Σιρόνι γεννήθηκε στο Σάσσαρι (Σαρδηνία) το 1885. Ένα χρόνο μετά η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου ο Μάριο πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Το 1902 αποφασίζει (;) να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός (όπως ο πατέρας του), αλλά ένα χρόνο μετά εγκαταλείπει τις σπουδές του (μια πηγή στο διαδίκτυο αναφέρει λόγω ενός nervous breakdown) κι αφιερώνεται στη ζωγραφική.
Ακολουθεί στη Σχολή του Γυμνού μελετώντας τον Balla και γνωρίζει τον Boccioni και τον Severini.
Έπειτα είναι η σειρά των ταξιδιών: Μιλάνο (μένει εκεί 3 χρόνια 1905-1908), Παρίσι, Γερμανία και μετά από το 1909 έως το 1914 ξαναγυρίζει στη Ρώμη όπου και εντρυφεί στη θεωρία του Φουτουρισμού, χωρίς όμως να τον υιοθετήσει εντελώς, κρατώντας ένα προσωπικό ύφος.
Λίγο μετά εγκαθίσταται οριστικά στο Μιλάνο. Ακολουθεί ο πόλεμος, ο γάμος και δύο κόρες (η μία θα αυτοκτονήσει στα δεκαοχτώ της). Η προσχώρηση στο φασισμό, πάνω από 5000 σκίτσα για την εφημερίδα Popolo d’ Italia και οι πρώτες εκθέσεις στο Μιλάνο, αλλά και την Μπιενάλε Βενετίας το 1924. Παράλληλα δημιουργεί γλυπτά, γράφει, οργανώνει και διακοσμεί εκθέσεις, σκηνικά για θεατρικές παραστάσεις και γράφει κριτικές τέχνης.
Μετά το τέλος του Β΄παγκ. Πολέμου αποσύρεται στο ατελιέ του στο Μιλάνο κι αφιερώνεται στην τέχνη του. Πεθαίνει εκεί το 1961. Το βιογραφικό του είναι πολύ μεγαλύτερο, αλλά τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στα έργα του.
Είχα την τύχη να δω δύο στην Πινακοθήκη Μπρέρα.

Mario Sironi